Het levensverhaal van zangeres Malou Beauvoir leest als een veel spannender versie dan dat van de meesten onder ons: zij werd in Chicago als dochter van een Haïtiaans stel, ze groeide op in New York en had een broer Jean, die een flinke carrière uitbouwde bij acts als Gary U.S. Bonds, The Plasmatics, The Ramones, Little Steven, Blondie en Kiss. Dat kan op zich al wijzen op “opgroeien in een kunstzinnige omgeving”, maar Malou deed mee: op haar vijftiende verkaste ze naar Parijs om er aan de Amerikaanse universiteit te studeren en tegelijk haar artistieke aspiraties te realiseren. Dat lukte aardig, want aan het eind van de jaren ’90 bekleedde ze topfuncties in de high-tech inustrie maar toch -het bloed kruit waar het niet gaan kan- besliste ze uitgerekend toen om alles op het artistieke te zetten en een heuse wereldreiziger te worden: ze werd actrice en zangeres en speelde op podia van Beitoet tot London, van Rio tot Parijs. Ook op het filmscherm was ze te zien, o.a. in “The Queen” van Stephen Frear, net zoals ze in de TV-reeks “Perception” schitterde.

Een veelzijdige dame dus, met veel goede smaak daarenboven, aangezien ze na verloop van tijd Parijs inruilde voor Brussel, waar ze pianist Ivan Paduart tegen het lijf liep, niet toevallig ind e Music Village, hetgeen resulteerde in de CD “Live at the Music Village”, een plaat die voor velen ons de eerste kennismaking was met de zangeres, die er op dat moment nochtans al enkele platen had opzitten, die zich op het kruispunt van jazz, soul en world situeerden. Vandaag is Malou er dus terug -ze manifesteerde zich ondertussen ook als steunfiguur voor The Fonkoze Foundation, een Haïtiaanse stichting, die via microkredieten de Haïtiaanse vrouwen wil empoweren en voor BackCountry Jazz, waar ze middels muziek kansen wil scheppen voor kinderen in haar helaas nog altijd straatarme voorouderlijke land.

De nieuwe plaat is een rechtstreeks gevolg van een concert op een concert dat ze gaf op het jazzfestival van Port-au-Prince, dat op zijn beurt een gevolg was van een passage op het Jazz Magazine festival in Parijs, waar ze naast Cécile McLorin-Salvant optrad. “Spiritwalker” -de opnames dateren van 2018, maar de plaat komt hier nu pas op de markt, is letterlijk een hommage aan de Haïtiaanse afkomt en de manier waarop de geesten daar betrokken worden in het bepalen van de gang van zaken in het dagelijkse leven: wat wij hier -een tikkeltje neerbuigend- als “voodoo” omschrijven, maakt in HaÏti echt deel uit van het dagelijkse leven en is voor de mensen daar simpelweg essentieel. Beauvoir brengt één en ander tot leven, onder meer door klassieke songs in hip-hop, Latin-of dance ritmes te verpakken om op die manier jonge mensen ertoe aan te zetten opnieuw aan te knopen met eeuwenoude tradities. Zo leende ze “Rasemblemen” van de grote zangeres Toto Bissainte, herwerkte ze het traditionele “Papa Loko” met de hulp van de Japanse pianiste Yayoi Ikawa tot een zinderend hedendaags lied en smokkelde ze reggae en hip-hop binnen in haar lezing van “Kouzen”.

De problemen van het hedendaagse Haïti” worden niet geschuwd: de ontbossing komt aan bod in “Gran Bwa” en de handel in het zwart in “Yoyo”. In het nieuwe “Simbi Dio” -met Suzanne Vega-gitarist Jon Gordon- handelt het over water en de nood daaraan en “Nwayé” klaagt aan hoezeer we ons doen en denken laten overheersen door het “nieuws” dat dagelijks gefabriceerd wordt door mensen die er belang bij hebben ons zelfstandig denken af te dammen. Afsluiter “Papa Damballah” werd dan weer geleend van Raoul Guillaume, een onverwoestbare spilfiguur uit de Haïtiaanse folk-cultuur en rondt de plaat heel fraai af. Malou Beauvoir maakte een fantastisch veelzijdige plaat, vertrekkend vanuit het verleden, maar compleet vertaald naar heden en toekomst. De boodschap is duidelijk: we moeten heraanknopen met (de goeie dingen uit) ons verleden, als we aanspraak willen maken op een toekomst, die naam waardig. Als je dergelijke boodschap kunt uitdragen met een stem als die van Malou Beauvoir, die dan nog eens omringd wordt door een zwerm formidabele muzikanten, dan krijg je een klein meersterwerkje in handen. Dat is hier dus een feit geworden!

(Dani Heyvaert)